Welke behandeling?
Welke behandeling kies je voor je kind?
De meeste kinderen met angsten zijn gebaat bij het volgen van cognitieve gedragstherapie. Vooral met medicatie moet je bij kinderen heel voorzichtig en zuinig zijn. Omdat medicatie een dempende werking op angstgevoelens heeft en zeker niet de bron van de angst aanpakt.
Sommige medicijnen hebben een verslavend effect op het kind.
Professionele hulpverleners kunnen je helpen bij het zoeken naar de juiste behandelmethode voor je kind.
Als ouder stel je daarbij het welzijn van het kind op de voorgrond.
Cognitieve gedragstherapie
Cognitieve gedragstherapie heeft voor het minderen en zelfs opheffen van de angstgevoelens bij het kind het meest succes. De CGT start met een goede voorlichting aan het kind en de ouders. Er wordt verteld, wat er bij de behandeling wordt gedaan.
Door de zo opgedane kennis neemt de rust bij het kind toe en ontstaat bij de ouders begrip over het hoe.
Het vervolg bestaat uit het aanbieden van diverse ontspanningstechnieken, die zorgen dat de ontstane of opgeroepen spanning bij de angst gereduceerd gaat worden.
Op den duur leert het kind op eenvoudige wijze de ontspanning op te roepen.
Kinderen leren tijdens de cognitieve gedragstherapie dat hun handelen (gedrag) grotendeels bepaald wordt door hun gedachten en hun emoties.
Ook angst wordt opgeroepen door gedachten. De gedachten,
die de angst bij het kind oproepen, worden in kaart gebracht. Het wordt het kind dan al snel duidelijk dat deze gedachten niets met de werkelijkheid van doen hebben. Maar de angstgevoelens blijven wel.
Door stapje voor stapje het kind bewust bloot te stellen aan de zaken die de angst oproepen minderen de angstgevoelens. Door het vele herhalen nemen de gedachten de werkelijkheid waar en gaat het kind daar naar handelen. Angstgevoelens kunnen later toch nog terugkeren.
Bijvoorbeeld bij stress is het reëel dat angstgevoelen weer de kop opsteken. Het is daarom belangrijk na de therapie de diverse oefeningen te blijven herhalen. Geleidelijk met grotere tussenpozen.
Net als bij ieder andere behandeling is het van het grootste belang dat het kind vertrouwen heeft in de therapeut.
EMDR
Als een traumatische gebeurtenis de mogelijke oorzaak voor de angst bij het kind is, dan wordt weleens gebruikgemaakt van EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing).
Het kind wordt gevraagd om tijdens het beantwoorden van een vraag de vinger van de therapeut te volgen (ook geluid wordt wel gebruikt). Doordat de ogen bewegen en er tegelijk teruggedacht wordt aan de angstige gebeurtenis blijkt het een positieve hulp te zijn bij het verwerken van die gebeurtenis.
Door de afleiding, het volgen van de vinger, wordt het denken aan de gebeurtenis vervormd en gedempt. Uiteindelijk vervaagt de herinnering aan de angstige gebeurtenis bij het kind en het kind kan er in de toekomst rustiger mee omgaan.
Gezinstherapie
Het spreekt voor zich dat het de bedoeling is dat alle gezinsleden betrokken zijn en meedoen met de therapie. Deze vorm van therapie is bij uitstek geschikt om zaken, die de angst bij het kind juist in standhouden, binnen het gezin aan te pakken. Bijvoorbeeld wanneer er sprake is van 'overbescherming'.
Medicatie
Medicijnen worden enkel in combinatie gebruikt met therapie,
als de angstsymptomen zeer heftig zijn. Zij zijn dan nodig om deze heftige angstreacties te dempen om het zo mogelijk te maken met de therapie te starten.
Het gebruik van kalmeringsmedicijnen, zoals Oxeapam en Diazepam, is niet aan te raden bij kinderen, omdat deze medicijnen bij kinderen juist opwinding veroorzaken.
Omdat medicatie bij kinderen met angst nogal omstreden is,
is het verstandig hierbij een specialist in te schakelen om het kind te beschermen voor eventuele nare bijwerkingen.
Mindfulness
Tijdens deze behandeling wordt met meditatietechnieken het kind geleerd om niet door negatieve gedachten te worden overspoeld.
Bijvoorbeeld piekergedachten worden zo onder controle gebracht. Vooral bij kinderen, die last van piekeren hebben, is deze behandeling aan te bevelen.
Speltherapie
Via spel communiceert het kind met de therapeut. Bij angstige kinderen laat de praktijk zien dat er veel wordt gespeeld en gesproken, maar dat de angst op zich niet wordt aangepakt.